Zamieszczamy dwa zdjęcia piłkarzy zapomnianego nieco klubu z północnej dzielnicy Sosnowca – Górnika Zagórze. Obydwa pochodzą z lat 70 – tych XX wieku i wykonano je na boisku oraz w hali sportowej. Zwracamy się z gorącą prośbą do sympatyków zagłębiowskiej piłki nożnej o identyfikację z imienia i nazwiska zawodników oraz działaczy znajdujących się na tych fotografiach. Na razie udało się rozpoznać trenera Witolda Majewskiego i piłkarza Stanisława Łudzika. Może ktoś rozpozna swojego ojca, dziadka lub znajomego. Prosimy o kontakt lub wpisy pod zdjęciem.

Przy okazji przybliżmy krótką historię tego dzielnicowego klubu sportowego i jego związki z Zagłębiem Sosnowiec.

Górnik Zagórze – pierwsze wzmianki o działalności sportowej w Zagórzu pochodzą z 1910 roku, gdy założono na tym terenie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”. Drugą próbą rozruszania miejscowego środowiska było powołanie Towarzystwa Sportowego „Błysk”. Działo się to w 1924 roku, a członkowie towarzystwa wywodzili się głównie z synów pracowników kadry urzędniczej i inżynieryjno – technicznej z pobliskiej kopalni Mortimer. Nie przetrwało to długo i niewiele wiemy o szczegółach sportowej działalności. Dopiero w 1932 roku powstało coś bardziej trwałego. Był to klub sportowy „Naprzód”, który już regularnie występował w rozgrywkach klasy C lub B zagłębiowskiego podokręgu piłki nożnej. Początkowo korzystał z boisk w Dąbrowie Górniczej, ale w 1936 roku dorobił się własnego placu gry – w dzielnicy Józefów. Wybuch wojny przerwał rozwój klubu.

Po zakończeniu II wojny światowej powstały w Zagórzu dwa kluby. Przy Organizacji Młodzieżowej Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych (OMTUR) reaktywował się „Naprzód”, a przy Związku Walki Młodych – Klub Sportowy „Zryw”. W obu uprawiano piłkę nożną, a także siatkówkę i koszykówkę. Po kilku latach odrębnej działalności, postanowiono połączyć swoje siły. Nastąpiło to w 1949 roku i nowy klub przybrał nazwę KS Górnik Zagórze. Opiekę nad nim przejęła Kopalnia Węgla Kamiennego Mortimer – Porąbka. W latach 50 – tych piłkarska drużyna ze najczęściej rywalizowała w klasie B.

Na początku 1957 roku ze Śląskiego Związku Piłki Nożnej wydzielono autonomiczny Zagłębiowski OZPN, który przejął całe rozgrywki okręgowe. Górnik Zagórze został zaszeregowany do grupy II klasy A i zajął w niej niezłe piąte miejsce. Następny sezon był znacznie gorszy, zagórzanie zajęli dziewiąte miejsce, co zakończyło się degradacją do klasy B. Kwarantanna tam trwała tylko dwa sezony i w roku 1960 Górnik w dobrym stylu powrócił do klasy A. Po zakończonych grach, w Sporcie Śląskim nr 30/60 ukazał się artykuł pod znamiennym tytułem – „Nigdy więcej degradacji – zapewniają piłkarze Zagórza”. I jak się okaże – do końca swoich dni, czyli do lata 1977 roku, KS Górnik Zagórze nie zaznał goryczy spadku do klasy niższej! Górnicy z kopalni Mortimer – Porąbka awans uzyskali pod wodzą Witolda Zalewskiego, trenera znanego w zagłębiowskim regionie. Autorami sukcesu byli: Lorek, Kula, Jędrusik, Stalmański, Gęborek, Górecki, Woźniak, Górka, Szumniak, Dzieło, Ziętek, Bil, Fabiańczyk, Fabrowski, Jamrozy, Ćwikła.

Kolejne sezony, a dokładnie aż 14 (do roku 1974), spędzili górnicy na boiskach klasy A. Najbliżej awansu do klasy okręgowej byli w sezonie 1970/71, gdy zajęli drugie miejsce i dali się wyprzedzić tylko rywalowi „zza miedzy” – Górnikowi Klimontów. Dalsze postępy piłkarze z Zagórza czynili z chwilą objęcia funkcji szkoleniowca przez Witolda Majewskiego. Popularny „Giga” był w przeszłości znakomitym i długoletnim piłkarzem sosnowieckiego Zagłębia. Drużyna już na stałe zadomowiła się w czołówce klasy A, by w sezonie 1973/74 odnieść swój historyczny sukces. Było nim zwycięstwo w A – klasowych zmaganiach i zasłużony awans do klasy międzypowiatowej (z czasem przemianowaną na terenową), co było wtedy IV poziomem rozgrywkowym! Tam zagórzanie radzili sobie bardzo dzielnie, zajmując w trzech kolejnych sezonach miejsca czwarte, szóste i piąte.

Latem 1975 roku pojawiły się pierwsze pogłoski o połączeniu dwóch sąsiadujących ze sobą górniczych klubów z Klimontowa i Zagórza. W tym czasie opiekę nad nimi roztaczała już jedna kopalnia – Czerwone Zagłębie, która powstała 1 stycznia 1974 roku w wyniku połączenia kopalni Klimontów i Mortimer – Porąbka. Ostatecznie do fuzji tych klubów doszło latem 1977 roku i przyjęto nazwę KS Górnik Sosnowiec przy KWK Czerwone Zagłębie. Oprócz piłki nożnej do nowego klubu weszły: sztandarowa sekcja Zagórza – boks oraz piłka ręczna, kolarstwo, pływanie i akrobatyka motorowa.

W Górniku Zagórze wychował się tylko jeden piłkarz z występami ekstraklasowymi w zaprzyjaźnionym Zagłębiu Sosnowiec – był to Marek Zielonka. Więcej ligowców wyszkolił Górnik Klimontów – to bracia Bogusław i Waldemar Miska, Jan Czerniak i trzykrotny reprezentant Polski – Zbigniew Mikołajów. W późniejszym okresie na ligowe boiska trafili także Jerzy Płaziński, Andrzej Jaskółka i Dariusz Wykurz. Znacznie częściej współpraca z Zagłębiem przebiegała w odwrotnym kierunku. Dotyczy to także trenerów – w Klimontowie kilkanaście lat pracował Ryszard Krajewski, w Zagórzu – Witold Majewski. W erze Górnika Sosnowiec trenerami byli m.in. Jan Ząbczyński, Tadeusz Gręda, Kazimierz Szmidt, Zbigniew Seweryn, Zbigniew Sączek i Kazimierz Krosta. A w czasach najnowszych mocno z klubem w Zagórzu związali się Maciej Mizia i Zdzisław Kowalski.

JACEK SKUTA